Truk is en groden Jäger vör den Herrn, en Kirl, de in de Welt passt. Wenn he bi sien Jagdfrünnen sitt un vertellt, denn gifft dat en Lachen un Högen, dat sik de Balken böögt. De Jagd is sein Leven, un wat he allens belevt, dat geiht op kene Kohhuut nich. Annerletz vertell he denn: Ji weet alle, dat mien Hart mi Kummer mokt. Ik heff bannig Angst vör´n Hartslag. Un eenmol wör dat denn ok sowiet. Dat wör in´Sommer, un de Jagd op Anten wörr opgohn. Ik harr all lang mit mien Heidi rumstrewt. De Dag wör hitt. Ik legg mi in´t Gras, um uttorauhn, fröhstück un nehm af un to en Schluck ut den Buddel, den ik jümmer bi mi heff.

Mien Heidi stöber in dat lange Gras rum un stunn faß vör. "Dat sünd sicher Anten", denk ik un griep no den Püster. As ik anlegg, tuck mi en Slag dör de Boß. "Nu is´t sowiet, dat is de Hartslag; nu bün ik lewert, un keen Minsch find´t mi hier in de Wildnis. Wat för´n gräsigen Dood! Aver töw, ik will man erst noch enen nehmen!"

Dat dä ik denn ok, un ik worr beter to Moot. "Du musst doch wedder no Muddern hen!" Sachte koom ik hoch, do geiht wedder een Slag dör dat ganze Lief. "Dat kann jo keen Minsch utholen!" Aver liggen bliven kunn ik jo ok nich. Ik verpuß mi een beten un rappel mi hoch. "Verdorri, all wedder en Slag." Ditmal mark ik aver Müüs. "Dat is doch worraftig de dösige Elektrotuun, de mi den Streich speelt hett." Oh, wat wör ik vergnögt! Do kunn en op stohn. Ik sett den Buddel an un drünk em ut. So groot wör mien Freid, dat ik wedder von´n Dood opstohn wör.

Heinrich Greyer, Sellstedt